☽☾

Κυριακή 4 Απριλίου 2021

Αψουνέλι: Φρίκες και Αρμονία

 Φρίκες και αρμονίες - Αψουνέλι - Ελένη - Eleni von Mondlicht Σελίδες 184 Διαστάσεις 17χ24

Αψουνέλι: Φρίκες και Αρμονία -Το νέο μου βιβλίο από τις εκδόσεις Ισηγορία (2021) -My new book published by Isigoria (2021) -Περιλαμβάνει φωτογραφίες μου από τους/contains photos of me by: Spiros K photography, Thomas Giannakis, Art of Sin, Dimitris Papadopoulos, Glaufx Garland. Ζωγραφιές και σχέδια δικά μου/drawings by me

(3) Facebook-market













ΝΕΜΕΣΙΣ - Ελένη (Eleni von Mondlicht)

ΝΕΜΕΣΙΣ - Ελένη (Eleni von Mondlicht) Δεύτερη βελτιωμένη επανέκδοση. Ένα από τα θαυμάσια σύγχρονα μυθιστορήματα μεταφυσικής, μυστηρίου και αποκρυφισμού. Από τις εκδόσεις ΘΑΡΣΩ
<<Ξύπνησα έντρομη.
Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό και είχε ιδιαίτερη μυρωδιά κλεισούρας.
Ανακάθισα στο σκληρό κρεβάτι προσπαθώντας να θυμηθώ τί είχε προηγηθεί. Θυμόμουν αμυδρά, ότι μετά από αλλεπάλληλες συγκρούσεις με τους γονείς μου, η χαρά είχε εγκαταλείψει τα μονοπάτια τών σκέψεών μου...
Είχα αναδιπλωθεί στο κέλυφός μου, αρνούμενη τις εξόδους και τη φροντίδα τής σάρκας μου. Καθόμουν ώρες στο κρεβάτι δίχως τροφή, με μόνη συνοδεία σκοτεινούς, περίπλοκους και ακαθόριστους εφιάλτες. Μορφές εμφανίζονταν πίσω μου, αλλά καθώς γυρνούσα να τίς αντικρίσω εξαφανίζονταν κοροϊδεύοντάς με... Άραγε σε οποίο σημείο τού χώρου, ή του χρόνου, ζώ τώρα;
Τα μάτια μου άρχισαν να συνηθίζουν το ελάχιστο φως τού δωματίου και ενστικτωδώς έστρεψα την προσοχή μου στα χέρια μου. Ήταν διαφορετικά με κάποιο απροσδιόριστο τρόπο, φαίνονταν μυώδη και σκληρά! Σηκώθηκα έντρομη, όμως το πόδι μου πιάστηκε στην άγρια πέτρα τού πατώματος και έπεσα κάτω. Ένοιωθα πλήρως χαμένη και αδυνατούσα να φανταστώ τί μου συμβαίνει. Φώναξα <<βοήθεια>> και νέο κύμα τρόμου με κατέκλυσε. Αυτή δεν ήταν η φωνή μου. Όχι, δεν ήταν όμοια με την δική μου γνώριμη. Η φωνή μου δεν ήταν τόσο βαθιά και βραχνή! Αυτή ήταν αντρική φωνή. Εγώ ήμουν κοπέλα 17 χρόνων. Όμως αυτή η φωνή από τα χείλη μου βγήκε, την αισθάνθηκα!
Αφουγκράστηκα προσεκτική τούς ήχους γύρω μου, ενόσω όλοι οι νευρώνες μου υπερ-λειτουργούσαν παραληρηματικοί σε μιά μάταιη προσπάθεια εκλογίκευσης των όσων δεδομένων βίωνα. Ίσως τα κουρέλια των νεύρων μου να δημιουργούσαν χιμαιρικούς ήχους, όμως νόμισα πως άκουσα το χαρακτηριστικό ήχο βημάτων όπως ακούγονται όταν ανεβαίνουν σκαλοπάτια. Τα βήματα σταμάτησαν απότομα έξω ακριβώς απ’ τη σκιά, η οποία ενδεχομένως να ήταν πόρτα δωματίου μπροστά μου, εάν δεν ονειρευόμουν.>>